Nach einem Gedicht von Klaus Groth:
Dar liggt int Norn en Lendeken deep,
un eensam liggt de Strand,
dar blenkt de See, dar blenkert de Schep,
dar blenkert de Schep,
dat is min Vaderland.
Ik seeg an Heben Wulken so blank,
se kamt ut't blaue Haf,
un öwer dat Ländken trocken se lank,
dar trocken se lank,
un Regen drus'heraf.
Nu blenkt wul de Dau op Wischen un Holt,
un dufti steit de Saat,
un du liggst still, du Ländeken stolt,
in all din Pracht un Staat.
Schin nich de Fleier as Gold oppen Torn,
wenn abends de Betklock summ?
Un öwer dat Feld blöh Hecken un Dorn,
de Hecken un Dorn,
un de Marsch war wied un stumm.
Zusätzliche Strophe:
Denn Glänz als Sülver unendli dat Meer,
un flö um ebb heraf,
un klingt dat deep as Klocken daher.
Hör to! Denn brust dat Haf!
Blendt de Wulke so nu dat dammri ward?
Wer dat dat Haf wat klung?
Och nee, den Ton in min egen Hart
hett lisen de Wehmut sungen.